δραματουργικός παλιμπαιδισμός

Μετά από κάποιες ταινίες που είδα που προβάλλουν για πολλοστή φορά τη μιζέρια του κόσμου – λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δούμε ή να ελπίσουμε – αναρωτήθηκα ξανά για αυτή την εμμονή των καλλιτεχνών στο κακό. Πέρα από τη δραματουργική ευκολία που δίνει και την εύκολη πρόκληση, πέρα από τον παρωχημένο αρνητισμό στην και καλά μικροαστική κοινωνία που αναμασάει η τέχνη από τον 19ο αιώνα και συνεχίζει να τον πουλάει σαν μοντέρνο, πέρα από τον εγγενή σαδομαζοχισμό του καλλιτέχνη σαν το παιδί που δεν το παίζανε και τώρα θα σας δείξω εγώ, διακρίνω και μία άρνηση ενηλικίωσης. Ως ενήλικας καλείσαι να σταματήσεις την γκρίνια και να κάνεις κάτι της προκοπής, να χτίσεις, να φτιάξεις, να λύσεις. Να παράγεις κάποια θέση, ξεπερνώντας την άρνηση. Να μη φοβάσαι και να δείξεις τόλμη. Να μη βλέπεις τον κόσμο σαν απειλή αλλά σαν ευκαιρία δράσης. Αυτό λοιπόν φαίνεται να λείπει δραματικά από το σινεμά που δείχνει κολλημένο σε έναν δραματουργικό παλιμπαιδισμό.

Κινηματογράφος

Ανυπόφορη κινηματογραφική βία

Το squid game (το σίριαλ του netflix με τα παιχνίδια εξόντωσης, που έχει γίνει μέγα σουξέ) είναι απλά φρικαλέο. Έκατσα από περιέργεια να το δω αφού λένε όλοι για αυτό, αλλά δεν βλέπεται. Άντεξα 3 επεισόδια. Εκεί στο τρίτο με τις εν ψυχρώ εκτελέσεις το έκλεισα. Το ότι κάνει τρελά νούμερα δεν μου λέει τίποτα. Είναι καθαρά προϊόν διεστραμμένης σκέψης. Μπορεί να έχει πετύχει έναν μηχανισμό παγίδευσης του θεατή με το στήσιμο της πλοκής αλλά αυτό δεν αρκεί να το αποτιμήσω θετικά. Ούτε η απλοϊκή κοινωνιολογία του, με τους κακομοίρηδες και τους εθισμένους στον τζόγο, το δικαιώνει. Καμία κακομοιριά δεν σου επιτρέπει να θεαματικοποιείς τη βία σε τέτοιο βαθμό. Πρόκειται για αναισθησία ολκής!

Read More

Κινηματογράφος

τα αφεντικά των τεχνών

Με αφορμή τις θεατρικές επιχορηγήσεις (για τις οποίες δεν έχω γνώμη), μια γενικότερη άποψη για το τι συμβαίνει στον χώρο των περισσοτέρων Τεχνών, το οποίο μας διαφεύγει.
Έχουμε την εντύπωση ότι αυτός ο χώρος διαμορφώνεται από τα έργα των καλλιτεχνών.
Νομίζουμε ότι ζωγράφοι, φωτογράφοι, λογοτέχνες, σκηνοθέτες, συνθέτες, σεναριογράφοι, θεατρικοί συγγραφείς, χορογράφοι, χορευτές, ηθοποιοί, κλπ., είναι αυτοί που δίνουν το στίγμα και το ύφος στις Τέχνες που υπηρετούν.
Μόνο που δεν είναι παρά “υπηρέτες”. Τα “αφεντικά” είναι κάποιοι άλλοι.
Εκδότες και επιμελητές εκθέσεων (curators), γκαλερίστες και ατζέντηδες, μουσικοί παραγωγοί και κριτικοί με επιρροή, διευθυντές φεστιβάλ και πολιτιστικών οργανισμών, “επιτροπάκηδες” που γνωμοδοτούν για χρηματοδοτήσεις, που κρίνουν τι αξίζει και τι όχι, που επιβραβεύουν και απορρίπτουν,
αυτοί είναι που αποφασίζουν και διαμορφώνουν καθοριστικά το καλλιτεχνικό τοπίο. Στην τελική, αυτοί είναι οι δημιουργοί(!)
Ας τους βγάλουμε από την αφάνεια, και ας τους αναγνωρίσουμε σαν υπερ-καλλιτέχνες, αποδίδοντας τα εύσημα κατευθείαν σε αυτούς.

Διαπιστώσεις, Διάφορα / Various, Κινηματογράφος

για την ηθική αξιολόγηση των ταινιών και άλλων παρεμφερών έργων

Είναι η ηθική αξιολόγηση μιας ταινίας ασήμαντη μπρος στην αισθητική της αξιολόγηση; Μπορούμε να θεωρούμε άξια μια ταινία μόνο και μόνο για την τεχνική ή αισθητική της αρτιότητα και τη φορμαλιστική της επιδεξιότητα, χωρίς να εξετάζουμε τον ηθικό της αντίκτυπο; Χωρίς να βλέπουμε αν καλλιεργεί το φόβο, αν ποντάρει στα κόμπλεξ μας, αν σπεκουλάρει πάνω στη διέγερση της αδρεναλίνης για κρατήσει το ενδιαφέρον μας ερεθίζοντας τον αμφιβληστροειδή χωρίς να έχει τίποτε να πει, πέρα από το να αναπαράγει το κενό στη διαπασών;
Μπορούμε να αποτιμούμε ένα έργο τέχνης αγνοώντας το ηθικό του αποτύπωμα;

Κινηματογράφος